Czym grozi kopiowanie znaku towarowego?

Znaki towarowe są niezwykle wartościowym składnikiem przedsiębiorstwa. Kopiowanie cudzego znanego znaku towarowego może wydawać się opłacalne, ale nigdy takie nie jest – z czego zdaje sobie sprawę każdy, najpóźniej w momencie otrzymania pisma od prawników konkurenta. Ponieść konsekwencje można nawet za używanie znaku podobnego. Warto wiedzieć, co grozi za naruszanie cudzego prawa do znaku towarowego.

Na czym polega prawo ochronne na znak towarowy?

Znakiem towarowym lub usługowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony. Aby uzyskać ochronę takiego oznaczenia, przedsiębiorca musi je zarejestrować, przy czym najlepiej, żeby próba rejestracji poprzedzona była badaniem zdolności ochronnej znaków towarowych. W wyniku rejestracji nabywa prawo wyłącznego używania swojego znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze, na który udzielona została ochrona. W razie naruszenia tego prawa przez osobę trzecią – na przykład poprzez umieszczenie danego znaku na własnych towarach lub użycie go w reklamie – uprawnionemu przysługują roszczenia negatoryjne (roszczenie o zaniechanie, roszczenie o zaniechanie działań na przyszłość) i roszczenia kompensacyjne (roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści, roszczenie o naprawianie szkody). Naruszającemu prawo ochronne do znaku towarowego grozi spotkanie się z każdym z tych roszczeń, przy czym uprawniony może dochodzić ich jednocześnie. Następne akapity przybliżą każde z powyższych roszczeń.

Roszczenie o zaniechanie i o zaniechanie działań na przyszłość

Uprawniony do znaku towarowego w razie naruszenia jego prawa jest uprawniony przede wszystkim do żądania zaniechania naruszeń. Jest to środek najczęściej stosowany – wynika to z tego, że najłatwiej udowodnić, że pozwany naruszył prawo ochronne, co jest przesłanką do tego, aby przestał. Zatem w przypadku bezprawnego używania znaku towarowego sąd wyda zakaz korzystania z niego w określony sposób. Nie ma tu znaczenia, czy działanie pozwanego było zawinione. Niemniej to uprawniony musi udowodnić, że pozwany naruszył prawo ochronne. Żądanie zaniechania naruszeń może także polegać na żądaniu zakazu podejmowania bezprawnych działań na przyszłość. Ponieważ jednak wytoczenie procesu wskutek naruszenia prawa do znaku towarowego powinno umożliwić przywrócenie stanu niezakłóconego wykonywania prawa, a samo zaniechanie naruszeń nie naprawia wyrządzonej nimi szkody, uprawnionemu przysługują także roszczenia kompensacyjne.

Roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści i o naprawienie szkody

Kwestia własności intelektualnej jest nieco bardziej skomplikowana niż własności rzeczy – które łatwo odzyskać lub odkupić. W przypadku znaków towarowych mówić należy o odzyskaniu wartości przedmiotu prawa, które naruszyciel wykorzystał. Uprawniony do znaku towarowego może w przypadku bezprawnego używania wystąpić o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści. Musi przy tym udowodnić związek pomiędzy korzyściami a naruszeniem – wydane będą tylko te korzyści, które powstały w związku z naruszeniem. Dodatkowo, uprawniony może także żądać naprawienia szkody przez naruszyciela. Opierać się może na zasadach ogólnych wynikających w Kodeksu cywilnego lub zapłaty sumy pieniężnej   wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia. W tym przypadku ma znaczenie wina naruszyciela, którą udowodnić mu powód – uprawniony do znaku.

Podanie do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia sądu lub informacji o orzeczeniu

Na koniec warto zaznaczyć, że konieczność poniesienia określonych kosztów nie jest jedyną konsekwencją używania cudzego znaku towarowego. Uprawniony może także żądać podania do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia lub informacji o orzeczeniu, w sposób i w zakresie określonym przez sąd. Nie jest to opublikowanie oświadczenia przez naruszyciela, a publikacja wykonana przez sąd. Powód nie powinien publikować wyroku samodzielnie, ponieważ może to stanowić naruszenie dóbr osobistych. Nie może też żądać na przykład rozesłania przez naruszyciela do wybranych klientów listów wyjaśniających. Niemniej w przypadku publikacji części lub całości wyroku to pozwany poniesie jej koszty.